ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΕΛΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΔΕ ΣΤΗΝΕΤΑΙ

Σ αυτή την ομάδα παιδευόμαστε ακόμα με τα λάθη του Ντέμη, με την προδοσία του Μπάγεβιτς, την πώληση του Τίγρη στον Τροχανά και το διαχρονικό ρόλο της Ορίτζιναλ. Κάπου όμως έχουμε χάσει την ουσία τόσο, που αμφιβάλλω πως μπορεί αυτό να διορθωθεί κάποια στιγμή.

Καταρχάς, θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ σαν οπαδοί-φίλαθλοι από την ομάδα. Μια ομάδα κερδοφόρα και αυτάρκη? Μια ομάδα με τίτλους? Μια ομάδα περήφανη και με ιστορική συνέπεια? Προφανώς η απάντηση είναι πως ζητάμε όλα τα παραπάνω, όμως φερόμαστε λες και οι στόχοι αυτοί συγκρούονται μεταξύ τους…

Οικονομικά, δεν μπορεί να σημειωθεί ανάκαμψη αν δε χτιστεί γήπεδο και προπονητικό. Η περηφάνια είναι θέμα που έχει αναλυθεί. Η ιστορική συνέπεια έργο των φιλάθλων και σε κάποιες περιπτώσεις της διοίκησης.

Το αγωνιστικό κομμάτι είναι αυτό στο οποίο θα έπρεπε να έχουμε παραδειγματιστεί από τις μεγάλες ξένες ομάδες και εννοώ τις μεγάλες, αυτές που διεκδικούν και κερδίζουν τίτλους κι όχι ομάδες τύπου Άρσεναλ που απλά ψυχαγωγούν το φίλαθλο κοιτώντας να κρατήσει τον ισολογισμό σε σωστά επίπεδα πουλώντας κάθε μεγάλο παίχτη που βγάζει(πλέον, αφού στις μεγάλες της στιγμές είχε Άνταμς, Σίμαν, Κίοουν, Πάρλουρ και μετά Βιεϊρά, Ανρί, Μπέργκαμπ).

Ας ξεκινήσουμε από την πολύ μεγάλη φέτος Μπαρτσελόνα, η οποία έχει εδώ και χρόνια Ισπανούς-και μάλιστα Καταλανούς- παίχτες στη σύνθεσή της. Ο κορμός της αποτελείται από Βαλντές-Πουγιόλ-Πικέ-Τσάβι-Ινιέστα-Μέσι, όλοι παίχτες από την ακαδημία, μέλη της ομάδας εδώ και χρόνια. Γνωρίζουν τι εστί Μπάρτσα, το μεταφέρουν στους συμπαίκτες και κρατάνε τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, παρά το νεαρό της ηλικίας κάποιων από αυτούς.

Λίγο πιο πέρα στη Μαδρίτη, η ομάδα είναι κατά πολύ πεσμένη σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, στο οποίο δέσποζαν οι παρουσίες του Ιέρο και του Σαντσίς. Παρόλα αυτά την όποια συνοχή υπάρχει διατηρούν ο Κασίγιας, ο Γκούτι και ο Ραούλ, οι οποίοι είναι όλοι μέλη της Ρεάλ για περισσότερα από 10 χρόνια.

Περνώντας στην Ιταλία παρατηρεί κάποιος το ίδιο φαινόμενο και καταλαβαίνει το λόγο που η Ίντερ δεν έχει γίνει πραγματικά μεγάλη ομάδα, αφού το μόνο σταθερό μέλος είναι ο Ζανέτι. Πρώτα απ’ όλα η Μίλαν, που για να μη μακρηγορούμε κρατάει όλους τους παίχτες μέχρι να σταματήσουν κι έτσι εντάσσει ομαλά στην ομάδα κάθε νέο παίχτη, έστω κι αν αυτός έρχεται κατευθείαν από τη Νότια Αμερική(Πάτο, Κακά κλπ).

Η Γιουβέντους, πίσω από το μεγάλο Ντελ Πιέρο, έχει εδώ και χρόνια τους Νέντβεντ, Τρεζεγκέ, Καμορανέζι, Μπουφόν, ενώ χωρίς τον υποβιβασμό θα είχε κρατήσει κι άλλους παίχτες για αρκετά χρόνια.

Στη Ρόμα, εκτός του καπιτάνο Τότι, υπάρχουν ο Ντε Ρόσι, ο Περότα κι άλλοι.

Τέλος, στην Αγγλία, η μεγάλη κυρίαρχος Μάντσεστερ έχει στις τάξεις της τον Γκιγκς και τον Σκόουλς σε πρώτο πλάνο «παλαιότητας» και πίσω από αυτούς τον Φέρντιναντ, τον Ο’Σει, τον Μπράουν και πάνω σε αυτούς προσθέτει κάθε χρόνο ένα κομμάτι ακόμα στον κορμό.

Η Τσέλσι έχτισε πάνω στον Τέρι και στον Λάμπαρντ, και όπως η Μάντσεστερ προσέθεσε σε αυτούς έναν κορμό εν πολλοίς ίδιο την τελευταία πενταετία.

Ακόμα και η Λίβερπουλ, χωρίς τον Τζέραρντ και τον Κάραχερ, όσο ισπανικό ταλέντο και να είχε δε θα ήταν στο ίδιο επίπεδο κι αυτό το καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε.

Κι επανερχόμαστε στην ΑΕΚ. Στην ανάληψη από τον Ντέμη χάσαμε είτε από επιλογή είτε από ένδεια μια πλειάδα ηγετών που θα μετέφεραν την ομάδα ομαλά από το ένα επίπεδο στο άλλο. Η εξέλιξη αυτή έφερε στο προσκήνιο το Λύμπε και τον Κατσουράνη. Προστέθηκαν ο Ζήκος και ο Δέλλας, ενώ χάθηκε η ευκαιρία πλάι σε αυτούς να χτιστεί ένας ελληνικός-ΑΕΚτζήδικος κορμός, αποτελούμενος έστω από μέτριους ποδοσφαιριστές, ο οποίος-εφόσον έφυγαν όλοι οι ηγέτες- θα διατηρούσε την ομάδα χωρίς κλυδωνισμούς σε κάθε αλλαγή προέδρου, προπονητή και σε κάθε κρίση γενικότερα. Μια και δεν μπορούμε να αποφύγουμε γενικά τις κρίσεις κάτι δε θα ήταν αυτό?

Ο φίλος ο Α.