ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ?

Εδώ και καιρό έχω που τρώγομαι με τα ρούχα μου για τη φετινή ΑΕΚ. Αυτό που με προβληματίζει εδώ και καιρό-για την ακρίβεια από τότε που έβαλα internet και δεν αγοράζω εφημερίδα- είναι αυτό για το οποίο πάντα περηφανευόμουν: η διαφορετικότητα του φιλάθλου της ΑΕΚ. Διαβάζοντας άρθρα, σχόλια και ακούγοντας ραδιόφωνο φτάνω στο συμπέρασμα ότι έχουμε κι εμείς κόσμο-μάζα, που εντυπωσιάζεται κι απογοητεύεται εύκολα, χάνει την εμπιστοσύνη του κι απομακρύνεται από αυτό που αγαπά βρίζοντας, όπως ακριβώς οι υπόλοιποι. Φυσικά βλέπω πως υπάρχει και αυτό που εγώ αγαπάω στον ΑΕΚτζη, ο ρομαντισμός, η στήριξη της ομάδας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αυτό που νιώσαμε όλοι στην πρώτη περίοδο Μπάγεβιτς και την πρώτη σεζόν του Ντέμη ως προέδρου. Όσο περνάει όμως ο καιρός, και ειδικά όσο περνάει χωρίς πρωτάθλημα, ο κόσμος «γαυροποιείται» και χάνει αυτό το κάτι που μας έκανε πάντα τη δεύτερη αγαπημένη όλων των υπολοίπων.

Ένα άλλο θέμα που με βασανίζει είναι η πολιτική της διοίκησης και η ισχύς του Νικολαϊδη στις αποφάσεις. Μπορώ να δηλώσω ΣΗΜΕΡΑ πλήρως απογοητευμένος από τη διοίκηση αυτή. Μια διοίκηση που δίνει την εντύπωση πως ξεπουλάει λίγο πριν φύγει. Αν το καλοσκεφτεί κανείς λεφτά φέτος δεν έχει βάλει. Αγοράζει ελεύθερους παίκτες με μεγάλα συμβόλαια, αλλά δεν δίνει λεφτά σε ομάδες. Κάτι που εμένα μου δείχνει πως προσπαθούν να πάρουν πίσω τα λεφτά που έχουν βάλει και να «φορτώσουν» τα βαριά συμβόλαια στον επόμενο ιδιοκτήτη(Μελισσανίδη;).

Επιπλέον χάνεται το όραμα της ομάδας και η συνοχή της με τις φετινές κινήσεις. Η αποχώρηση των Λύμπε-Δέλλα δεν συνάδει με το παρελθόν της ομάδας. Τέτοιοι παίκτες-ηγέτες πρέπει να παραμένουν ή τουλάχιστον να γίνεται προσπάθεια να παραμείνουν, για να δίνουν «συνέχεια» στην ομάδα.

Από την άλλη η κίνηση της πώλησης του Παπασταθόπουλου είναι καμένη και οικονομικά και αγωνιστικά και επικοινωνιακά.. Καταρχάς υπήρξε λάθος χειρισμός. Το συμβόλαιο του παίκτη λήγει το 2010, οπότε από το 2009 και μετά μπορεί να φύγει με 200.000. Αυτό το ξέρει η διοίκηση από τότε που του έκανε συμβόλαιο κι αντί να ανανεώσει το συμβόλαιο από το χειμώνα ή να διαπραγματευτεί πριν αρχίσει η προετοιμασία τον καλεί στο χειρότερο timing: μέσα στην προετοιμασία και μετά τη φυγή Λύμπε-Δέλλα αναστατώνοντας τον κόσμο. Άρα μοιραία επήλθε το κακό-διαζύγιο με τον πιο ελπιδοφόρο παίκτη στην Ελλάδα…Οικονομικά είναι απλό το θέμα: με σωστό χειρισμό ο παίκτης αυτός θα έφευγε με τουλάχιστον 5 ή 6 εκ. είτε φέτος είτε το 2009. Τέλος, αγωνιστικά ο Σωκράτης είναι ισάξιος του Κυργιάκου και μάλιστα ήταν και πέρσι στην ομάδα, οπότε θα μπορούσε να βοηθήσει πιο άμεσα, όντας και πιο εξελίξιμος από τον Κυργιάκο.

Μέσα σε όλα αυτά αναρωτιέται κανείς πώς αποφασίζει έτσι ένας πρώην ποδοσφαιριστής όπως ο Ντέμης, αν πραγματικά αποφασίζει αυτός…

Λάθη, λάθη λάθη. Για να μη μιλήσουμε για προπονητικό και γήπεδο…

Μπορεί αγωνιστικά να είμαστε καλύτεροι, μπορεί χειρότεροι, σε θέματα προγραμματισμού όμως παραμένουμε στο ίδιο σημείο από τη φυγή του Ίβιτς κι έπειτα: το σημείο μηδέν.

Ο φίλος ο Α.