Saturday, August 22, 2009

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ

Ό,τι και να γίνει αύριο, ότι και να γίνει την Πέμπτη, καλό είναι να θυμόμαστε κάποια πράγματα.

Κάθε ομάδα έχει τη δική της ιστορία, η οποία είναι σεβαστή. Η ομάδα η δική μας είναι η φυσική συνέχεια μιας ομάδας της Κωνσταντινούπολης, της ομάδας «Πέρα Κλαμπ». Για κάποιους από εμάς είναι η σύνδεση με τις χαμένες πατρίδες των παππούδων μας, οι οποίοι ήρθαν εδώ με την ψυχή στο στόμα, έχοντας χάσει τα πάντα κι έχοντας όλο τον κόσμο να τους υποτιμάει αποκαλώντας τους «Τουρκόσπορα» κι άλλες τέτοιες αηδίες. Τώρα που οι περισσότεροι από αυτούς τους γέρους χάθηκαν, η φανέλα αυτή έχει απομείνει να συμβολίζει σε κάποιους πως αν ακολουθήσεις το δύσκολο δρόμο και αγωνιστείς στα ίσα, θα κάνεις τους επικριτές να το βουλώσουν και να παραδεχτούν την ανωτερότητά σου.

Για κάποιους η ομάδα είναι η σύνδεση με την παιδική τους ηλικία. Για άλλους η λέξη ΑΕΚ φέρνει στο μυαλό εικόνες από κίτρινες κερκίδες, για άλλους την αγωνία του ραδιοφώνου περιμένοντας να πανηγυρίσεις κάποια νίκη.

Για κάποιους είναι η δημιουργική αντίδραση σε κάθε λογής κατεστημένο. Καλό είναι να είσαι μια από τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και να διατείνεσαι πως μάχεσαι, αλλά συνήθως το κάνεις από τη δεύτερη γραμμή, χωρίς να είσαι πραγματικά ισάξιος τις περισσότερες φορές. Η ΑΕΚ είναι η ομάδα με τις περισσότερες δεύτερες θέσεις, πράγμα που σημαίνει πως σχεδόν πάντοτε ήταν αξιόμαχη και από λεπτομέρειες έχανε πράγματα που της ανήκαν και δεν έχτισε τα σερί ώστε να χαρακτηρίζεται «κατεστημένο». Είναι σαν να έχεις ένα αριστερό κόμμα εξουσίας αν το σκεφτείς πολιτικά…

Η ιστορία της ομάδας απαιτεί να λειτουργεί η ομάδα με τον προσφυγικό τρόπο. «Ναι ρε, έχεις περισσότερα μέσα από εμένα που ξεκίνησα από το μηδέν, αλλά θα ματώσω να καταφέρω να έχω τις ίδιες ευκαιρίες για τα παιδιά μου». Η αθλητική αντιστοιχία είναι πως θα ματώσω τη φανέλα και θα συνεχίσω να κρατάω την ομάδα ανταγωνιστική, έστω και με τα λίγα μέσα.

Γι αυτό Θανόπουλε και λοιποί χαρτογιακάδες, δεν έπρεπε η ομάδα να παίξει στα play off πέρσι. Γιατί εξαναγκάστηκαν να φύγουν όλοι οι ηγέτες και έχουμε μια φλώρικη και αδιάφορη εντεκάδα πέρσι και φέτος. Γι αυτό αν ξέρει κάποιος να στήνει ομάδες που πρωταγωνιστούν πρέπει να πατήσει τον εγωισμό του κι αν είναι να φέρει δύο αμυντικούς ο ένας να είναι ο Δέλλας, κι ας κάνει 5 παιχνίδια όλη τη χρονιά. Γι αυτό αν είναι δυνατό ο φορ πρέπει να είναι ο Λυμπερόπουλος, που ξέρει τη διαδρομή από την απαξίωση στην κορυφή και μεταδίδει τον τσαμπουκά του στους άλλους.

Αύριο όμως θα παίξουν οι υπόλοιποι. Αυτοί που δεν ξέρουν σε τι ομάδα παίζουν, όπως ο φιλότιμος κατά τα άλλα Μαιστόροβιτς και οι περιπατητές επιθετικογενείς παίχτες. Αυτούς θα πρέπει να τους υποστηρίξει ένα γεμάτο Στάδιο, μια κερκίδα που θα τους κάνει να νιώσουν έστω και για ένα ενενηντάλεπτο αυτό που για πολλούς από εμάς είναι γραμμένο στα γονίδια: τη σημαντικότητα του να πετυχαίνεις να σε θεωρούν ίσο…

Ο φίλος ο Α.

1 comment:

-billys- said...

Πολύ καλό φίλε μου,
με συγκίνησες πρωί-πρωί.